این دست های خالی، جسارت می خواهند - مجله پریها

به گزارش خبرنگاران ، زهرا اسدی، در همین چهار بازی، پرسپولیس 76 دقیقه 2-4-4 لوزی بازی نموده و 3 گل زده. مقابل فولاد که با بیرون رفتن کمال و آمدن منشا، با 2-4-4 لوزی شکل تهاجمی تری به خود گرفت و 3 گل زد. اما در سه دیدار دیگر که خطی بازی می کردند، تنها یک گل زدند؛ یک گل در 284 دقیقه که آن هم از روی نقطه پنالتی به ثمر رسید. توجیه خطی بازی کردن های فصل پیش این بود که ابزار موجود، در این شیوه کارآیی بیشتری دارند و حالا که دست برانکو خالی تر گردیده، او جز همان یازده بازیکن همیشگی و منشا و مصلح که روی نیمکت بی تجربه پرسپولیس نشسته اند، بازیکن قابل اعتمادی ندارد اما بازی با فولاد نشان داد که با همین دست های خالی هم می توان بهتر از این بازی کرد و نتیجه گرفت.

منظور ویسی از اینکه بعد از بازی زل زد به دوربین و گفت برای مقابله با پرسپولیس بازی تدافعی را با شاگردانش تمرین نموده، این بود که بجای سوال پیچ کردن او از برانکو بپرسیم راه گل زدن به چنین تیم هایی را چرا هنوز پیدا ننموده؟

البته پیش از هر حرفی بیایید همین اول تکلیف یکسره کنیم و کمبود بازیکن و دست های خالی برانکو را کنار بگذاریم از این مبحث. به این دلیل که پرسپولیس فصل پیش هم که امیری و احمدزاده و مسلمان و محرمی را داشت، حریف تیم هایی که به قول معروف اتوبوسی دفاع می کردند، نمی شد. نمونه اش بازی هفته هجدهم برابر نفتِ افاضلی که بدون گل و بدون برنده به آخر رسید و یا بازی دو هفته بعد از آن برابر گسترش فولاد که آنهم برنده نداشت و یک – یک تمام شد.

پس درست تر شاید این باشد که بجای انتقاد از تیم های تدافعی، سرمربی پرسپولیس را به چالش بکشیم که چرا هنوز چاره ای نیافته برای باز کردن دروازه اینجور تیم ها؟ بپرسیم اگر تاکتیک ها و ترفند هایش تا امروز جواب نداده اند، چرا شیوه های تازه تری را به آزمایش نمی گذارد؟ یا اگر لازم باشد لحن فوتبالی تری داشته باشیم، باید بپرسیم که پرسپولیس چرا در مقابله با تیم هایی با دفاع چند لایه، پلن B ندارد؟ چه اصراری است به 2-4-4 خطی وقتی در شکل لوزی همین سیستم موفق تر بوده اند؟

یک مقایسه ساده و نه حتی خیلی فنی، گویای همه چیز است. در همین چهار بازی، پرسپولیس 76 دقیقه 2-4-4 لوزی بازی نموده و 3 گل زده. در بازی با فولاد که با بیرون رفتن یکی از هافبک های دفاعی اش (کمال) و حضور منشا بجای او، با 2-4-4 لوزی شکل تهاجمی تری به خود گرفت و 3 گل زد. حال آنکه در سه دیدار دیگر (برابر پدیده، استقلال خوزستان و نفت مسجدسلیمان) که خطی بازی می کردند، تنها یک گل زدند؛ یک گل در 284 دقیقه که آن هم از روی نقطه پنالتی به ثمر رسید.

توجیه خطی بازی کردن های فصل پیش این بود که ابزار موجود، در این شیوه کارآیی بیشتری دارند و حالا که با رفتن ستاره ها دست برانکو خالی تر هم گردیده، حتما می خواهند بر او دل بسوزانند که بازیکن ندارد و تنها چاره اش همین است. بله، برانکو جز همان یازده بازیکن همیشگی و منشا و مصلح که روی نیمکت بی تجربه پرسپولیس نشسته اند، بازیکنی ندارد که بتواند به او تکیه کند اما خب بازی با فولاد نشان داد که با همین دست های خالی هم می توان بهتر از این بازی کرد و نتیجه گرفت.

اصلا بیایید فرض را بر این بگذاریم که پرسپولیس می خواهد با همان 2-4-4 خطی از لایه های دفاعی مقابلش عبور کند. دو تا راه بیشتر پیش رویش نیست. اول، ارسال توپ از کناره های زمین که اتفاقا زوج ماهینی – رسن در راست و انصاری - عالیشاه در چپ به خوبی انجامش می دهند اما مشکل این است که پرسپولیس مهاجم سرزن ندارد. علیپور و نعمتی هیچکدام سرزن نیستند و بدتر اینکه فاصله زیادی با هم دارند که این فاصله گلزنی را برای هر دو نفرشان دشوار تر می نماید.

حالا بگذریم از ضعف های حسین ماهینی در فاز تهاجمی و اینکه بشار رسن به عنوان یک بازیکن پا به توپ آنقدر که در میانه خط هافبک راحت حرکت می نماید، در حرکت های طولی روی خط نمی تواند موفق باشد. ضعفی که اگر چه در سمت چپ پرسپولیس نمی بینیمش اما دلیل نمی گردد که زوج انصاری – عالیشاع را موفق تر بدانیم. اتفاقا برعکس، آنها هنوز هماهنگ به نظر نمی رسند و شاید حتی جابجایی امید عالیشاه و سیامک نعمتی گزینه بهتری باشد. به ویژه که نعمتی با انصاری هم هماهنگ تر است و این هماهنگی را بعد از تعویض عالیشاه در بازی با نفت هم دیدیم.

راه دوم هم کارهای ترکیبی است؛ اینگونه که یکی از مهاجمان توپ را نگه دارد، بچرخد، یک و دو کند و برای دیگری موقعیت بسازد اما از بدشانسی برانکو، پرسپولیس این مهاجم را هم ندارد. گادوین منشا هست اما او حالا دوره طولانی افت خود را می گذراند و از پس چنین مسئولیتی برنمی آید. روی نیمکت هم کسی نیست که بگردد به او اعتماد کرد و اینگونه است که علی علیپور با توجه به فاصله اش با نزدیک ترین بازیکن یعنی نعمتی، تنها می ماند و بدون موقعیت.

در واقع مشکل این است که پرسپولیس در سیستم فعلی اش، پشت محوطه جریمه حریف کمبود بازیکن دارد و چپ و راستش هم متعادل نیستند. همه اینها آیا کافی نیست برای دست کشیدن از 2-4-4 خطی؟ چرا این همه اصرار برای حضور همزمان دو هافبک دفاعی وقتی گاهی وظایف کمال و نوراللهی با هم تداخل پیدا می نماید؟

یعنی پرسپولیس با 2-4-4 لوزی و یک هافبک دفاعی نمی توانست تیمی مثل نفت مسجدسلیمان را شکست بدهد؟ اگر احتیاط کمتر باشد و جسارت بیشتر، چرا که نه؟ به ویژه که حالا دیگر همه تیم ها دست برانکو را خوانده اند و می آیند که با دفاع چند لایه و به چنگ آوردن یک امتیاز، خوشبختی را در خانه قهرمان دو ساله لیگ برتر ایران لمس نمایند.

2 - 770