کاش یک ظریف هم برای امور داخلی داشتیم - مجله پریها

به گزارش خبرنگاران، روزنامه شهروند نوشت: کوشش های محمدجواد ظریف برای بیرون بردن ایران از وضع فعلی مایه مباهات است؛ این که وزیر امورخارجه با درک بغرنج بودن شرایط شب و روز در سفر است و از همه ظرفیت ها و لابی های ممکن استفاده می نماید تا خطری ایران را تهدید نکند و سایه برخوردهای احتمالی از سر ایران رد گردد با هیچ تعریف و ستایشی قابل بیان نیست. این همان وزیر لایق و تمام عیاری است که بی شک در تاریخ هم از او به نیکی یاد خواهند کرد.

وزیری که در وانفسای مسائل به هر دری که می توانست زد؛ روزی در ژاپن و روزی در هند، پنجشنبه گذشته در پاکستان و شنبه در بغداد، یک روز در چین و روزی در دیدار با دایان فینشتاین سناتور مطرح دموکرات . از یک وزیر امور خارجه جز این چه انتظاری می توان داشت. او در روزهای اخیر هم بارها از احتیاج به صلح و آرامش در منطقه گفت و بار دیگر پیشنهاد معاهده عدم تجاوز را بیان کرد. تحرکات دیپلماتیک او که دیپلماسی منطقه ای و جهانی ایران را شکل می دهد، فوق العاده است و دوست و دشمن از آن تمجید می نمایند؛ چنان فعال و مؤثر که عده ای در داخل کشور کاملاً خوشبین به نتایج رفت وآمدهای او بتوانند با خیال راحت از حل شدن بحران بگویند.

با وجود و حضور ظریف انگار خیال همه از بیرون مرزها راحت تر است اما همه مسائل ما در بیرون از کشور نیستند. کاش ظریف و ظریف هایی هم بودند که می توانستند داخل کشور و پشت درهای بسته بنشینند و آتش ها را خاموش نمایند و نقاط بحران زا را به کنترل درآورند. آن چه ظریف درباره آن مذاکره می نماید و قول هایی که می دهد، اعتمادسازی و باوری که او قرار است برای ایران ایجاد کند، فقط به خودش و همفکرانش بستگی ندارد. در داخل کسانی هستند که همین حالا از موفقیت ها و زحمات ظریف ناخشنودند و امیدوارند هر چه زودتر سر او به سنگ بخورد و نقشه هایش نقش بر آب گردد. کسانی که حاضرند مصلحت و منافع کشور را به خطر بیندازند تا دیپلماسی ایران به نتیجه نرسد.

کاش جواد ظریفی هم داشتیم تا پشت جبهه بین المللی که همین تهران است به مذاکره با کانون های بحران می پرداخت و مجاب شان می کرد تا دست از مسأله سازی بردارند که رضایت بدهند و دیگر از دیوار سفارتخانه ها بالا نروند و در رسانه های شان مدام همسایگان را تهدید ننمایند. جواد ظریف داخلی باید برای مسئولان استدلال می کرد که ما هیچ نفعی از تنش ها نمی بریم و تا امروز به اندازه کافی هزینه تندروی های داخلی را داده ایم. همان طور که ظریف در پایتخت های شرقی و غربی باید پشت میز بنشیند و برای خنثی کردن دشمنی ها گفت وگو کند، کاش ظریف داخلی هم می توانست با عصبانی های وطنی وارد دیالوگ گردد و مجاب شان کند که به خاطر مردم کوتاه بیایند، به خاطر مادر و پدرها و فرزندان خودشان و به خاطر آینده این سرزمین به آنها یادآوری کند که مردم چه فشاری را تحمل می نمایند و زندگی شان از سال پیش تا سال جاری چقدر سخت تر شده است. ظریف وطنی کاش به این تریبون ها و محافل آتشین بگوید، گول دوروبری ها را نخورند؛ مردم برای شرف و عزت شان حاضرند از همه چیز بگذرند اما برای بی مسئولیتی ها نباید هزینه بپردازند.

این که ظریفی داخل کشور نداریم و اختلاف سلیقه ها و سوء تفاهم ها همچنان ادامه دارد و اظهار نظرهای عجیب و دشمن شادکن مدام از بلندگوها شنیده می گردد، شاید به خاطر این است که همه فکر می نمایند اصل مسأله فراسوی مرزهاست و آن طرف را ساکت کنیم همه چیز درست خواهد شد. شاید فکر می نمایند احتیاجی به مصالحه و مفاهمه در داخل نیست. شاید دولت که باید در این زمینه پا پیش بگذارد و همه را کنار هم جمع کند هنوز فرصتش را نداشته است. شاید کسی که به زبان سیاست آشنا باشد و بتواند دل همه را به دست بیاورد سخت پیدا می گردد. اما همه اینها هم درست باشد، چیزی از احتیاج بزرگ به مذاکره در داخل کم نمی گردد. این جا یک ظریف کم داریم. باور کنیم یا نه.