پچو یکی از انواع بافته ها در سیستان و بلوچستان است که به عنوان زیرانداز کاربرد داشت - مجله پریها

صفورا کلانتری، کارشناس ثبت اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان سیستان و بلوچستان درباره مهارت پُچو بافی (لته بافی) گفت: پُچو در زبان بلوچی به همین نام معروف است که بافت آن از طریق زنان و دختران و از اصلی ترین کارهای روزمره آنان است، مخصوصا در منطقه ها عشایری. هرچند تحقیق جامعی از بافته های منطقه تا کنون انجام نشده است اما انواع مختلفی از بافته ها در منطقه ها عشایری، روستایی و شهری استان وحتی استانهای همجوار را میتوان مشاهده کرد که در زندگی مردم کاربرد داشته است. از جمله این بافته ها میتوان به قالی و قالیچه، خورجین، گلیم، گال و سیاه چادر و پُچو که خاص دامنه های کوه تفتان است، اشاره نمود.

کلانتری ادامه داد: پُچو براساس احتیاج مردم منطقه به زیرانداز و با تکه های پارچه تهیه می گردد. سادگی بافت، قابل حمل بودن، به شکل های دلخواه در آمدن، شرایط آب و هوایی منطقه باعث شده بود رونق مناسبی در زندگی مردم خصوصا زندگی های عشایری و پای کوهی داشته باشد. پُچو بنا بر احتیاج خانواده ها و جمعیت آنها ابعاد مختلفی داشته که شش، دوازده و هجده متری بیشترین کاربرد را داشته است.

این کارشناس ثبت بیان نمود: امروزه استقبال از استفاده پُچو کم شده است اما میتوان با حمایت و راهنمایی، فراوری آن را توسعه و احیا کرد و با بازاریابی مناسب نسبت به صدور آن به سایر استان ها و حتی کشورهای حاشیه خلیج فارس اقدام کرد تا اشتغال پایدار و مناسبی برای مردم منطقه بوجود آورد. ثبت آن هم در لیست میراث ناملموس یکی از راههای حفاظت از این اثر بود.

او اضافه نمود: از قرن های گذشته اقلیم گرم وخشک، سرد و کوهستانی منطقه و نبود فرش و موکت و از طرفی، زندگی کوچ نشینی مستلزم استفاده از زیراندازی بود که جابجایی آن به راحتی انجام گردد.

کلانتری درباره شکل و نوع بافت پُچو اظهار کرد: برای بافت پُچو از نخ ها یا تکه های ضایعاتی از پارچه هایی که برای تهیه لباس بکار می رود، استفاده می گردد. بعلاوه، نماد خاصی در بافت پُچو استفاده نمی گردد و از نخ رنگارنگ در برخی قسمت های پُچو استفاده می گردد. سادگی کار و ابزار مورد احتیاج آن باعث شده طرح بافت ساده باشد و شکل و نقوش خاصی در بافت پُچو بکار نرود اما در برخی منطقه ها امکان بکارگیری نقوش مختلف وجود دارد.