سفرنامه قم: طوفان سیزده بدر - مجله پریها

تا حدود چند سال قبل این مشکل و معضل برای ما وجود داشت که همواره اتفاقی در سیزده بدر می افتاد که نمی گذاشت ما از بودن در طبیعت لذت ببریم. گاها باران بود و حتی برف در عید.

گفتیم نخیر نمی شه یه بار عین آدم بریم سیزدهمونو به در کنیم. مدت ها هم می شد که اقوام و آشنایان ساکن قم از ما دعوت می کردند برای عید و سیزده بدر به قم برویم.

من و خواهرم که زیاد علاقه ای به آب وهوای گرم آنجا نداشتیم و با قم هم آشنا نبودیم، معمولا این درخواست را رد می کردیم؛ اما بالاخره به اصرار مادر آن عید رفتیم قم.

گفتیم ما که سیزده بدر اینجا نمی شه بریم بیرون همش برف و بارونه. بگذار بریم اونجا بلکه همه اش آفتابی باشه.

فامیل ها که باورشان نمی شد آمده ایم، برنامه ریختند و قول دادند کاری نمایند حسابی به ما خوش بگذرد.

جالب اینکه در خود زنجان هوا کاملا افتابی بود. برای اولین بار در چند سال و باقی افراد خانواده بیرون رفته و حسابی خوش می گذراندند. در قم هم از همان ابتدا همه برنامه ها به هم خورد.

قرار بود ما را به یکی از پارک های شناخته شده و سرسبز ببرند که اتفاقا از جاهای تماشای قم هم بود. از بد روزگار جا پر بود و تصمیم بر این شد از شهر خارج شویم. من زیاد به نام های مکان های طبیعی قم آشنا نیستم و از طرفی زیاد به آنجا رفت وآمد ندارم.

خلاصه مردها بیرون ماشین ایستادند و من و خواهرم در ماشین دایی مان نشسته بودیم به آن ها نگاه می کردیم. سوار شدند و گفتند می ریم یه جای خوب. مثل قبلی نمیشه ها، ولی بازم جای خوبیه.

در مسیر از تونل های زیادی عبور کردیم. تنها ما چهارتا ماشین و چند موتوری که با ما نبودند، این سمتی می رفتیم.

بقیه ماشین ها خلاف جهت ما حرکت می کردند. بالاخره به این مکان رسیدیم. تمام ذوق وشوق من پوچ شد رفت هوا. تا چشم کار می کرد، کوه بود.

کوه های زرد نه مثل کوه های زنجان که سنگی و سرسبز هستند، بلکه کوه هایی تمام خاکی روی دشت چند بوته به چشم می خورد و چند درخت تک وتوک دیده می شد.

همین ها هم جای شکر داشت. همه پیاده شدیم. زیرانداز ها را انداختند. هندوانه ها را داخل رود گذاشتند.

البته رود که نبود؛ بلکه نهری راکد بود که اطرافش را گیاهان سبز گرفته بود. گاها صدای قورباغه هم شنیده می شد. مردها و پسرها به بهانه گشت همین دور و اطراف سریع جیم شدند. زن ها مشغول آماده کردن نهار.

من که در شهر زنجان و آب وهوای خنک آن بزرگ شده بودم، تاب تحمل این گرما را نداشتم. آفتاب مستقیم به صورت من برخورد می کرد و عرق نموده بودم. حالم از هوای آفتابی به هم می خورد.

به فامیل هامان نگاه می کردم که راحت زیر این آفتاب نشسته بودند و با تماشا حال من می گفتند این که خوبه زنجان خیلی سرده! بعد در آن گرمای کشنده چای می نوشیدند.

تمام مدت تصویر نوشیدنی های خنگ تگری از جلوی چشمانم می گذشت. با خودم می گفتم کی تو این هوا حال داره کباب بخوره؟ الان باید یه آب دوغ خیار یخ اماده کنین!

اما انگار نه انگار!

با شنیدن صدای تشویق مردان، ما دخترها دنبال صدا به زمین های مسطح رفتیم و دیدیم در دو تیم مشغول بازی فوتبال هستند. حتی مردان غریبه هم به آن ها ملحق شده بودند. در حالی که خورشید چشمانم را کور می کرد، به اسمان نگاه کردم و هیچ ابری ندیدم.

صاف صاف بود و خورشید داغ داغ. خیس عرق شده بودم و به نظرم کار آن ها در این هوا دیوانگی محض بود. دخترها آن ها را تشویق می کردند. من عین خیالم نبود. یکی از دخترهای فامیل که متوجه شده بود اصلا به ما دو تا خوش نگذشته، پیشنهاد داد برویم کوهنوردی.

من گفتم دیوونه شدی؟ اما همه موافقت کردند.

دخترها آهنگ انداختند و همگی از نزدیک ترین و کوچک ترین کوه بالا رفتیم. انقدر بالا رفتن سخت بود که تصورش را هم نمی کردم.

هرچه بالاتر می رفتیم، هوا گرم تر می شد. برخلاف کوه های شهر خودمان که باد در موهایمان می پایکوبیید، اینجا خبری از یک نسیم آرام و خنک هم نبود.

خلاصه به قله کوه رسیدیم. روی سنگی نشستیم و من کفش هایم را از خاک خالی می کردم. خواهرم آهنگ اسپانیایی پخش کرد و آن ها راجع به خواننده و صدای خوب آن صحبت می کردند.

بعد نوبت هنرنمایی شد. روی قله کوه ایستاده با آهنگ اسپانیایی پایکوبی عربی و ایرانی می رفتند. صدای جیغشان در سراسر دشت و اطراف پخش می شد.

تازه آغاز نموده بودند که داد مادرها بالا رفت. چیکار می کنین برا کل ایران کنسرت گذاشتین. به اطراف نگاه کردیم. حق هم داشت. توجه همه حتی راننده ها به ماهایی بود که بالای کوه بودیم.

با تهدید مادرها برگشتیم پایین. مشغول آماده کردن سفره نهار شدیم.

من احساس کردم هوا خنک تر شده و گفتم چه هوای خوبی. مردها هم سر سفره نشستند. کباب خوشمزه مقابلمان چیده می شد که باد شدت گرفت.

اول از تکان سفره و روسری هامان آغاز کرد. بعد کم کم رویش باز شد و آغاز به تکان وسایل و ظروف و آدم ها کرد.

به آسمان نگاه کردیم. کمتر از نیم ساعت آسمان غبار گرفته و پر از ذرات خاک شده بود. فامیل ها گفتند اهمیت ندید عادیه. گفتیم حتما همین طور هست.

خواستیم آغاز کنیم به خوردن غذا…باد محکم به صورتمان می زد و من می توانستم خاک را زیر لب حس کنم. می خواستم بگویم این چه وضعه هواست که داد یکی از مردها بالا رفت. سمت ماشینش داد می زد.

سرمان را چرخاندیم و دیدیم ماشین او در حال پایین رفتن از سرازیری است. باد شدید آن را تکان داده بود.

مردها به سرعت از جا پریدند و به سمت ماشین دویدند. ما هم ایستاده بودیم که ناگهان باد تمام سفره را به هم ریخت کرد. تمام فضا پر از خاک شد و نمی شد با چشم جایی را دید.

جیغ همه به هوا رفت. چی شد! یکی گفت طوفانه. در حالی که خاک چشمانم را پر نموده بود و با هر بار نفس کشیدن ریه هایم را پر می کرد، دستانم را در هوا تکان می دادم و دنبال بقیه می گشتم.

یکی از پشت مرا گرفت و گفت کی هستی؟ بدو برو توی ماشین.

کفش یکی را پوشیدم که مال خودم نبود. بقیه سریع تر از من بیشتر وسایل را برداشته، دست دخترها را گرفته به سمت ماشین ها می دویدند.

من دست کسی را گرفتم که از شانس خواهرم بود. بدو به سمت ماشین ها دویدیم. همه با فریاد دنبال پیدا کردن هم بودند. صدای داد و فریادشان به گوش می رسید.

به سمت ماشین دایی رفتیم، اما درها قفل بود. دایی خودش را رساند. ماشین سفیدش رنگ عوض نموده بود. در را باز کرد و نشستیم. تازه می توانستیم چشمانمان را باز کنیم. سرفه های مداوم می کردیم تا ریه مان پاک گردد.

صورت هامان خاک گرفته بود. ما با تماشا هم آغاز کردیم به خنتماشا ؛ در حالی که بزرگترها نگران بودند.

به بیرون نگاه کردم و متوجه خانواده هایی شدم که به سمت موتورهاشان می رفتند. دلمان برایشان می سوخت. سوار شدند و زن ها با چادر با روسریشان صورت بچه ها را می پوشاندند. مردها کلاه کاسکت نداشتند و با دست جلوی خوردن باد به چشمانشان را می گرفتند.

من به صحرا نگاه کردم. ناگهان یک آفتابه سرخ در مقابل چشمانم عبور کرد. برای من و خواهرم صحنه خنده داری بود. با گفتن بسم الله در جاده ای که تماما خاک گرفته، راه افتادیم.

مثل حلزون حرکت می کردیم و باد تمام زورش را می زد تا مانع حرکت ما گردد. ماشین ها تکان شدیدی می خوردند. موتورها مقابل ما و بینابین ماشین ها حرکت می کردند. آن هایی که زرنگ تر بودند، سمت مخالف جهت باد کنار ماشین ها حرکت می کردند.

همه نگران بودیم. حدودا یک ساعت همینطور راه رفتیم تا بالاخره طوفان انتها یافت. با همان سرعت که آمده بود، رفت.

ساختمان های شهر از دور دست پیدا بود. به نظر همه چیز در شهر عالی بود. هوا خوب و صاف بود. به شهر که رسیدیم همه مردم با تعجب به ماشین های غرق خاک و سروروی ما نگاه می کردند و می خنتماشاد.

می پرسیدند چه اتفاقی برایمان افتاده است. به خانه هامان برگشتیم تا دستی به سر و رویمان بکشیم.